Herri ondarea, ahozko ondarea, kultura ondarea, ondare ikutuezina... Deitura desbardinak gauza bera izendatzeko. Zorionez, badirudi dagoeneko jaubetu garala ondarea jagon eta zaintzearen garrantziaz. Ondare berbea esangura zabalenean eta bere osotasunean hartuta, jakina; ondare etnografikoa (eguneroko bizimodua, lanbideak, ohiturak, olgetak, urte-sasoiai lotutako ekintzak eta errituak…); lexikala (berbak, esaera zaharrak, esamoldeak…); etnolinguistikoa (kantak, ipuinak, bertsoak…) besteak beste. Azken baten ikutuezin edo ikusezina dan ondarea, orain hamarkada batzuk arte belaunaldiz belaunaldi ahoz etorkun aberastasuna.

Azken urteotan jentearen bizimodua aldatu egin da guztiz: ohiturak gizartean, barrikuntzak eta aurrerakuntzak teknikan... Aldaketa handiak gertatu dira, bizimodu tradizionala aldendu egin jaku denpora gitxian. Horren ondorioz ahozkotasuna eta ondarearen berezko transmisinoa eten egin da.